Rotterdam
Sinds enkele jaren woont meer dan de helft van de mensheid in steden. Deze trek naar de stad gaat in de toekomst onverminderd door. Parken zijn niet alleen plekken om de stad te ontvluchten, maar juist ook plekken om deel te nemen aan het stedelijk leven. Of dat de reden is van de almaar groeiende populariteit van het stadspark weet ik niet maar de primaire functie van stadsparken is de sociaal –psychologische functie van fysiek en psychisch welbevinden.
Mijn interesse voor het stadspark werd pas gewekt na een vakantie in de natuur. Eenmaal thuis miste ik als stedeling het contact met de natuur. Verhuizen was geen optie dan maar gaan wandelen door het park. Het Zuiderpark is vijf minuten lopen van mijn huis vandaan. Voorheen was het voor mij niet meer dan een doorgangsroute van A naar B. Er was iets verandert in mij want tijdens mijn wandeling werd ik al snel gegrepen door de schoonheid van de natuur en het licht wat op de blaadjes viel, mijn interesse voor het stadspark was gewekt.
Waar het in eerste instantie ging om een persoonlijke behoefte ontdekte ik gaande weg dat er een universeel verlangen is naar ruimte, het gevoel van vrij zijn, ‘buiten zijn’. Het park is één van de weinige plekken waar we onszelf mogen vermaken. Je hoeft er niets en het is van iedereen. Je hoeft er geen geld uit te geven om er te vertoeven. Het is niet voorbehouden aan een bepaalde leeftijd of levensstijl of inkomensniveau. Het park is tijdloos maar tegelijkertijd zegt het iets over deze tijd. De populariteit van het stadspark neemt al jaren toe het is a place-to-be, een plek waar mensen naar verlangen. Mijn foto’s verbeelden dit verlangen.
Het dubbelideaal wat het park vertegenwoordigd. Er is geen enkele plek in de openbare ruimte waar natuur en cultuur, het verlangen naar rust, ruimte en vermaak zo intensief samen komen als in een stadspark.
Door de natuur en de gebruikers los van elkaar te fotograferen maak ik het verlangen tastbaar. De natuur/ cultuur gefotografeerd als kleine stukjes wildernis waarin je het gevoel van tijd en ruimte verliest als een herinnering aan de natuur. Geplaatst naast verhalende foto’s van de gebruikers samen verbeelden ze het universele menselijk verlangen om in contact te komen met zichzelf, elkaar of de natuur.